Strona Ryszarda Tyśnickiego

TRÓJCA

Tekst ten pokazuje Biblijne dowody na prawdziwość dogmatu dotyczącego Trójcy.

Prawdą jest, że słowa Trójca trudno by było szukać w Piśmie Świętym. Jest to bowiem termin teologiczny powstały w momencie kształtowania się teologii Biblijnej na początku historii kościoła. Zresztą takich słów jest więcej, terminy teologiczne rodziły się bowiem w trakcie poszukiwania sensu przesłania teologicznego i każdy z kościołów ma w tej twórczości swój udział. Pomimo tego, że pojęcia Trójca nie ma w Biblii jest ono najlepiej oddającym terminem istotę Boga. Chrześcijanie wierzą w jednego Boga, a nie w trzech jak twierdzą przeciwnicy dogmatu o Trójcy. Dogmat, o którym mówimy głosi, że Bóg jest jeden ale w trzech osobach. Historia tego dogmatu związana jest z interpretacją Biblijnych tekstów głównie Nowego Testamentu. Pewne fakty opisane w tej części Biblii doprowadziły do powstania tego dogmatu. W historii kościoła powstały trzy stanowiska interpretacyjne odnośnie tego zagadnienia.

Powszechnie uznane przez wszystkie kościoły jest stanowisko mówiące o Jednym Bogu w trzech osobach czyli nauka o Trójcy. Nauka ta ukształtowała się w pierwszych latach chrześcijaństwa i stała się powszechnie obowiązującą normą nauczania.
Drugim stanowiskiem jest stanowisko ariańskie - kwestionujące prawdę o Trójcy, powszechnie było uważane za "heretyckie" od samego początku istnienia kościoła. W pewnych okresach zdobywało ono rzesze zwolenników. Według tego stanowiska Jedynie Bóg Ojciec ma prawo być Bogiem a Jezus i Duch Święty mają inną naturę niż Ojciec. Jest to stanowisko dzisiaj wyznawane między innyi przez Świecki Ruch Misyjny i Świadków Jehowy.
Było też trzecie stanowisko - najmniej popularne, które twierdziło że Bóg Jahwe jest jeden ale raz objawił się jako Ojciec, innym razem jako Syn a jeszcze innym razem jako Duch Święty. To stanowisko też zostało uznane za nieprawdziwe przez większość chrześcijan na świecie.

Niezaprzeczalnym faktem jest fakt dotyczący stwierdzenia, że Bóg jest jeden. Imię tego Boga jest Jahwe lub Jehowa w zależności od tłumaczenia. Jednak wnikliwa analiza tekstów Biblijnych uczciwa i nie naciągana stawia kilka pytań, które doprowadziły do powstania dogmatu o Trójcy. Twierdzę w związku z tym, że Bóg jest Jeden ale w trzech osobach. Bóg Ojciec, Bóg Syn Boży, Bóg Duch Święty. Nie ma trzech Bogów ale jest jeden. Osoby Boże są ze sobą zintegrowane tak mocno w miłości, że choć są trzema osobami stanowią jednego Boga.
W teologii Bóg jest opisywany poprzez pewnego rodzaju cechy charakterystyczna. Cechy te dzielą się na dwie grupy nieprzekazywalne i przekazywalne. Pierwsza kategoria jest przynależna jedynie do Boga, innymi słowy każdy kto posiada takie cechy jest Bogiem, tutaj przykładem może być odwieczność Boga, wszechmoc, wszechwiedza itp. Druga kategoria znajduje najpełniejsze spełnienie w Bogu ale też charakteryzuje inne stworzone byty cechą taką jest np. Miłość. Jeśli więc udowodnimy, ze ktoś posiada jedną z cech charakterystycznych dla Boga udowodnimy jednocześnie że jest Bogiem. W pierwotnym chrześcijaństwie zrodził się pewien dylemat. Wiara w Jednego Boga w konfrontacji z tekstami Pisma Świętego doprowadziła do wyciągnięcia wniosków, że zarówno Jezus jaki i Duch Święty dysponują nieprzekazywalnymi cechami Boga a więc muszą być Jednym Bogiem. Tak właśnie powstał dogmat o Trójcy.
Twierdzenie to jest uzasadnione nauczaniem Biblijnym dotyczącym poszczególnych osób Trójcy. Nie będę tutaj udowadniał boskości Ojca bo jest to fakt niezaprzeczalny, zajmę się Jezusem i Duchem Świętym.

Jezus Chrystus

Księga Daniela wiele mówi na temat Mesjasza i nazywa go tam "Synem Człowieczym" możemy o tym przeczytać w Dan. 7:13-15

I widziałem w widzeniach nocnych: Oto na obłokach niebieskich przyszedł ktoś, podobny do Syna Człowieczego; doszedł do Sędziwego i stawiono go przed nim. I dano mu władzę i chwałę, i królestwo, aby mu służyły wszystkie ludy, narody i języki, Jego władza - władzą wieczną, niezmienną, jego królestwo - niezniszczalne. Ja, Daniel, byłem zaniepokojony w duchu z tego powodu, a to co widziałem, przestraszyło mnie.

Osoba "podobna do Syna Człowieczego" jest kimś niezmiernie mocarnym. Warto zwrócić uwagę na słowo podobna - czyli w ostateczności jest kimś innym niż człowiek. Syn Człowieczy wyposażony zostaje w pewne atrybuty, takie jak: władza, chwała, królestwo, to jemu mają służyć wszystkie narody (tak na marginesie Jezusowi a nie Jehowie). Władza Jezusa jest władzą wieczną i niezmienną - oba atrybuty są przypisywane w teologii jedynie Bogu. Każdy kto ma cechę niezmienności z samej definicji jest Bogiem. Ta prawda tak zaskoczyła Daniela, że Biblia mówi o jego zaniepokojeniu i strachu.
Proponuję przyjrzeć się bliżej fragmentowi zapisanemu w liście do Hebrajczyków 1:1-14, rozdział ten mówi nam wiele o Jezusie, porównując go do aniołów.

Ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył

Jezus nazwany tutaj jest synem - syn dziedziczy wszystkie cechy Ojca, czy tego chcemy czy nie. I tak synem psa jest pies, synem człowieka człowiek, Synem Boga jest Bóg , poza tym Jezus jest dziedzicem wszechrzeczy - co jest ponownie atrybutem jedynie Boga, i przez niego został stworzony cały wszechświat - a więc w oparciu o logikę sam nie może być bytem stworzony ale istniejącym odwiecznie a więc jest Bogiem.

On, który jest odblaskiem chwały i odbiciem jego istoty i podtrzymuje wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach

Ponownie widzimy tutaj Jezusa jako odblask chwały Ojca i odbicie jego istoty - co dobitnie świadczy, że Jezus jest Bogiem takim samym i jedynym jak Ojciec. Co więcej wszystko co istnieje i co jest stworzone jest podtrzymywane jego słowem czyli słowem Jezusa- co pośrednio udawadnia, że Jezus nie jest bytem stworzonym a więc jest Bogiem. Nie można bowiem stworzyć samego siebie.

I stał się o tyle możniejszym od aniołów, o ile znamienitsze od nich odziedziczył imię. Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek: Tyś jest Synem moim, Jam cię dziś zrodził? I znowu: Ja mu będę ojcem, a on będzie mi synem? I znowu, kiedy wprowadza Pierworodnego na świat, mówi: Niechże mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży. O aniołach wprawdzie mówi: Aniołów swych czyni On wichrami, A sługi swoje płomieniami ognia;

Istnieje zasadnicza różnica pomiędzy Jezusem a aniołami. Ci ostani są służebnymi duchami stworzonymi przez Boga Ojca i Boga Jezusa, Jezus zaś jest synem.

Lecz do Syna: Tron twój, o Boże, na wieki wieków, Berłem sprawiedliwym berło Królestwa twego. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość: Dlatego namaścił cię, o Boże, Bóg twój olejkiem wesela jak żadnego z towarzyszy twoich.

Proszę zwrócić uwagę, że tutaj Jezus jest nazwany Bogiem odwiecznym, i jest wyróżnioną postacią we wszechświecie.

Oraz: Tyś, Panie, na początku ugruntował ziemię, I niebiosa są dziełem rąk twoich; One przeminą, ale Ty zostajesz; I wszystkie jako szata zestarzeją się, I jako płaszcz je zwiniesz, Jako odzienie, i przemienione zostaną; Ale tyś zawsze ten sam i nie skończą się lata twoje.

W tym zaś fragmencie Jezus jawi się nam jako stwórca nieba ale też i niebios, co więcej cały wszechświat ulega starzeniu się ale nie Jezus - jedyną osobą, która nie podlega procesom zmian jest Bóg i nikt inny.

A do którego z aniołów powiedział kiedy: Siądź po prawicy mojej, Aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek stóp twoich. Czy nie są oni wszyscy służebnymi duchami, posyłanymi do pełnienia służby gwoli tych, którzy mają dostąpić zbawienia?

Tutaj też jest widoczne wyraźne rozróżnienie pomiędzy Jezusem a aniołami.
Proponuję abyśmy zajrzeli jeszcze do listu apostoła Pawła do Filipian. W Fil 2:5-11 czytamy:

Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, Który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, Lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, Uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią I aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca.

W naszych rozważaniach o osobie Jezusa warto zwrócić uwagę na miejsca przeze mnie pogrubione gdyż one w sposób jednoznaczny mówią o osobie Jezusa Chrystusa jako o Bogu równym swojemu Ojcu co do istoty i natury. Fragment ten ukazuje Jezusa, który w pewnym momencie rezygnuje "aby być równym Bogu" i staje się normalnym człowiekiem z wszystkimi ograniczeniami z tego wypływającymi. Po skończonej misji zbawienia ludzi z łaski poprzez krzyż Golgoty Jezus staje się ponownie tym kim był przedtem. Świadczą o tym stwierdzenia zapisane na końcu tego tekstu: "wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię" to stwierdzenie wyraźnie ukazuje, że Jezus ma prawo do imienia takiego samego jak Jehowa lub równego niemu, gdyż nie ma żadnego innego imienia większego od imienia Jehowa. Imię zaś według Biblii zawsze oznacza osobę i charakteryzuje tę osobę, największe imię może być jedynie imieniem własnym Boga. Dalej zaś czytamy: Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi" Jedyna osoba przed, którą mamy klękać to Bóg a Jezus uzyskuje takie same prawo co więcej jest On: "Jezus Chrystus jest Panem" - co w sensie biblijnym znaczy tyle samo co Jehowa, gdyż imię własne Boga zawsze w Biblii jest zastępowane słowem Pan. Ten tekst też tłumaczy pewnie dualizm wiedzy Jezusa. Gdyż jak łatwo zauważyć Jezus na początku był Bogiem potem poddał się samo ograniczeniu i stał się podobnym do Syna Człowieczego z wszystkimi tego ograniczeniami tym i z ograniczeniem co do wiedzy a potem powrócił do stanu poprzedniego czyli stał się ponownie Bogiem.
W podobnym duchu wypowiada się ewangelia Jana. Jan. 1:1-3:

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez nie powstało, a bez niego nic nie powstało, co powstało.

Tutaj widzimy więc, że Jezus istniał od zawsze, jest Bogiem, i jest jedynym stworzycielem świata. Wszystkie te stwierdzenia jednoznacznie mówią o Jezusie jako równym Ojcu i tej samej natury. Ważnym słowem jest tutaj zwrot "na początku". Wprowadza on bowiem nas w istotę zagadnienia. Ten zwrot użyty jest też w księdze Rodzaju jako pierwsze zdanie Biblii. Przyjrzyjmy się temu określeniu dokładniej.
Centralnym punktem Jana 1,1 jest słowo początek. Słowo to dzieli oś czasu na dwie części zasadniczo się różniące między sobą. Z lewej strony mamy Boga, który istnieje wiecznie i Słowo które jest Bogiem. Po prawej stronie zaś mamy każdy byt stworzony, na co warto zwrócić uwagę stworzony przez Słowo czyli Jezusa. Tekst ten mówi o boskości Jezusa gdyż bez względu jak daleko w czasie przesunęlibyśmy ten punkt to układ lewej i prawej strony pozostanie bez zmian, czyli Jezus nie mógł mieć początku a więc jest Bogiem co było do udowodnienia. Jezus stworzył też "wszystko" co jest stworzone a więc sam nie może być bytem stworzonym, gdyż nie można siebie samego stworzyć. Istota jego istnienia musi więc być inna. Jedynym niestworzonym bytem wszechświata jest Bóg a więc i ten fakt świadczy o boskości Jezusa. Warto w tym miejscu wspomnieć werset 18 prologu:

Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił go.

Ten tekst tylko pozornie sugeruje narodzenie się Jezusa czyli jego początek. Powyższy werset też można zastosować to zinterpretowania tego problemu. Jezus narodził się w nieskończoności a więc istniał od zawsze, a słowo to zostało użyte aby wskazać nam na naturę Jezusa, gdyż jak pokazuje praktyka Bóg może zrodzić jedynie Boga, człowiek człowieka a pies psa itd....
Uważam, że Pańskie wątpliwości odnośnie natury Jezusa są błędne i mam nadzieję, że mój list zmieni Pański stosunek do osoby Jezusa. Po za tym warto pamiętać, że jest też napisane: Jan. 5:23

Aby wszyscy czcili Syna, jak czczą Ojca. Kto nie czci Syna, ten nie czci Ojca, który go posłał.

W każdym bądź razie będąc posłuszny ostatniemu wezwaniu samego Jezusa oddaję mu taką samą cześć jak Ojcu - bo taka jest wola Boga.

Duch Święty.

Następnym problemem do udowodnienia jest natura Ducha Świętego. Świecki Ruch Misyjny i Świadkowie Jehowy swoje nauczanie opierają na dwóch tezach dotyczących Ducha Świętego. Po pierwsze twierdzą, że Duch nie jest osobą tylko mocą a po drugie odmawiają mu atrybutów boskości. Osobiście uważam obie tezy za błędne i nieprawdziwe i postaram się to udowodnić.
Zacznijmy więc od definicji osoby. Osobą jest ktoś, kto jest bytem autonomicznym, posiada inteligencję, może podejmować decyzje, myśli i realizuje swoje plany. Może być osoba materialna np. człowiek lub duchowa np. aniołowie lub sam Bóg. Osoba nie musi w związku z tym posiadać określonego kształtu - taka cecha Boga jest nie znana.
Jeśli udowodnimy, że Duch Święty dysponuje powyższymi cechami udowodnimy jego osobowość. Biblia wyraźnie odróżnia Ducha Świętego od mocy. Możemy o tym przeczytać w następujących fragmentach:

A mowa moja i zwiastowanie moje nie były głoszone w przekonywających słowach mądrości, lecz objawiały się w nich Duch i moc, Aby wiara wasza nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej. 1 Kor. 2:4-5
Ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi. Dz.Ap. 1:8
Przez moc znaków i cudów oraz przez moc Ducha Świętego, tak iż, począwszy od Jerozolimy i okolicznych krajów aż po Ilirię, rozkrzewiłem ewangelię Chrystusową. Rzym. 15:19

Wyraźnie widzimy tutaj, że Duch Święty jest dawcą mocy a nie jest mocą, jest kimś kto daje moc. Dalej zaś czytamy:

Wtedy on odpowiedział, mówiąc do mnie: Takie jest słowo Pana do Zorobabela: Nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi to się stanie - mówi Pan Zastępów. Zach. 4:6

Zachariasz stawia Ducha Świętego w opozycji do mocy, a więc jest on kimś innym niż moc.

O Jezusie z Nazaretu, jak Bóg namaścił go Duchem Świętym i mocą, jak chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich opętanych przez diabła, bo Bóg był z nim. Dz.Ap. 10:38

Jezus został namaszczony zarówno mocą jak i Duchem Świętym a nie dwoma mocami. Duch a moc to dwie różne rzeczy.

I odpowiadając anioł, rzekł jej: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to, co się narodzi, będzie święte i będzie nazwane Synem Bożym. Łuk. 1:35

W tym przypadku Duch Święty a moc Najwyższego to dwa różne zagadnienia choć powiązane ze sobą.

A Bóg nadziei niechaj was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadzieję przez moc Ducha Świętego. Rzym. 15:13 Gdyż ewangelia zwiastowana wam przez nas, doszła was nie tylko w Słowie, lecz także w mocy i w Duchu Świętym, i z wielką siłą przekonania; wszak wiecie, jak wystąpiliśmy między wami przez wzgląd na was. 1 Tes. 1:5

Powyższa fakty jednoznacznie mówią nam, że Duch Święty dysponuje mocą ale moc i Duch Święty to dwie różne rzeczy a więc kim jest Duch Święty. Możemy w jego działaniu zobaczyć pewne cechy osobowości. Oto one:

Duch wprowadza w prawdę, mówi i słyszy, oznajmia, przekazuje nie może tego zrobić moc a jedynie osoba: Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę, bo nie sam od siebie mówić będzie, lecz cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i to, co ma przyjść, wam oznajmi. Jan. 16:13
Jest nazwany pocieszycielem i nauczycielem. Moc nie ma takiej możliwości osoba ma: Lecz Pocieszyciel Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem. Jan. 14:26
Duch Święty mówi: I przyszedłszy do nas, wziął pas Pawła, związał sobie nogi i ręce i rzekł: To mówi Duch Święty: Męża, do którego ten pas należy, tak oto zwiążą Żydzi w Jerozolimie i wydadzą w ręce pogan. Dz.Ap. 21:11
Duch Święty bywa zasmucany, czy ktoś widział smutną moc, ja niestety tego sobie nie wyobrażam, smutne mogą być tylko osoby: A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia. Efez. 4:30
Lecz oni byli przekorni i zasmucili Ducha jego Świętego; wtedy przemienił się w ich nieprzyjaciela, sam przeciwko nim walczył. Izaj. 63:10
Duch okazuje miłość co jest działaniem inteligencji i osoby a nie mocy. Proszę was tedy, bracia, przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i przez miłość Ducha, abyście wespół ze mną walczyli w modlitwach, zanoszonych za mnie do Boga, Rzym. 15:30
Duch przekonuje, co też jest charakterystyczne dla osoby a nie mocy: A On, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie; Jan. 16:8
Duch prowadzi i wysyła: Jak bydło, które schodzi w dolinę, tak ich prowadził Duch Pana do odpoczynku. Tak wiodłeś swój lud, aby sobie zapewnić sławne imię. Izaj. 63:14
A oni, wysłani przez Ducha Świętego, udali się do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr, Dz.Ap. 13:4
Duch pomaga i przeszkadza: Wiem bowiem, że przez modlitwę waszą i pomoc Ducha Jezusa Chrystusa wyjdzie mi to ku wybawieniu, Filip. 1:19
I przeszli przez frygijską i galacką krainę, ponieważ Duch Święty przeszkodził w głoszeniu Słowa Bożego w Azji. A gdy przyszli ku Mizji, chcieli pójść do Bitynii, lecz Duch Jezusa nie pozwolił im; Dz.Ap. 16:6-7
Duch ustanawia: Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią. Dz.Ap. 20:28
Ducha można okłamać i kusić a moc na pewno nie bo nie dysponuje inteligencją: Rzekł Piotr: Ananiaszu, czym to omotał szatan serce twoje, że okłamałeś Ducha Świętego i zachowałeś dla siebie część pieniędzy za rolę? Dz.Ap. 5:3
A Piotr do niej: Dlaczego zmówiliście się, by kusić Ducha Pańskiego? Oto nogi tych, którzy pogrzebali męża twego, są u drzwi i ciebie wyniosą. Dz.Ap. 5:9

Wydaje mi się, że na podstawie tych wersetów można w sposób jednoznaczny dostrzec osobowość Ducha Świętego. Nauczanie o tym, że Duch Święty jest mocą trzeba w związku z tym włożyć pomiędzy bajki i dalej nie zaśmiecać sobie takimi teoriami głowy. Osobowość Ducha została już udowodniona ale nadal pozostaje sprawa otwarta boskości Ducha Świętego. Biblia mówi też i na ten temat:
W Dz.5,3-4 - wersety te mówią, że Ananiasz i Safira skłamali Duchowi Świętemu co jest równoznaczne skłamaniu Bogu a więc Duch Święty i Bóg to jedno.
W 2 Kor. 3:17-18 jest napisane: Pan jest Duchem; gdzie zaś Duch Pański, tam wolność. My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemieniani w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem." ch Święty jest nazwany Panem a więc jest osobą ale też z kontekstu wynika, że jest Bogiem gdyż w Biblii słowo Jahwe zwyczajowo jest zastępowane przez Pan i cały kontekst tej wypowiedzi prowadzi nas do wniosku, że Duch jest Bogiem.
W 1 Kor. 3:16 są napisane znamienne słowa: y nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was?" skoro Duch Święty mieszka w nas czyli w świątyni to należy domniemywać, że sam jest Bogiem, gdyż tylko Bóg mieszka w świątyni i nikt inny.
Trynitarna definicja chrztu w sposób jednoznaczny mówi o Trójcy a więc daje Duchowi Świętemu atrybut boskości: "Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego", Mat. 28:19 Jeśli wymienione osoby w tym tekście nie byłyby sobie równe to nie miało by sensu wymieniać ich wszystkich trzech.
Podobne zjawisko towarzyszyło chrztowi Jezusa ,gdzie wyraźnie Duch Święty a głos Ojca tworzą obraz Trójcy - Mat.3,16-17.
I Moj.1,2 mówi, że Duch Święty był obecny przy powstawaniu świata a więc musiał istnieć zanim świat powstał, jest więc Bogiem. Job idzie jeszcze dalej i uważa, że Duch był stwórcą Job.33,4.
Cechy charakterystyczne Boga to między innymi wszechmoc, wszechwiedza, wszechobecność wieczność. Każdy kto może wykazać się posiadaniem jednej z nich jest automatycznie posiadaczem wszystkich pozostałych i jest Bogiem, gdyż nie bóg nie może być ich posiadaczem. Wypływa to z samej istoty i teologicznej definicji Boga. I tak czytamy, że Duch Święty jest:

wszechmocny Dz.8,39; Łuk.29,39; Rz.15,19; Zach.4,6
wszechobecny Ps.139,7-12; 1Kor.6,10; Dz.15,8; 13,52; 5,32
wszechwiedzący 1Kor.2,10; Rz.8,26-27; Dz.6,10
wieczny Hbr.9,14; 1Moj.1,2; Job33,4
Bogiem Dz.5,3-4; 2Kor.3,17-18; Mat.3,16-17; 2Krn.24,20; 1Kor.3,16

Na podstawie tego co do tej pory powiedzieliśmy należy jednoznacznie uznać, że Duch Święty jest osobą i jest Bogiem.

Biorąc pod uwagę trzy fakty, że Jezus jest Bogiem, Duch Święty jest Bogiem i Ojciec jest Bogiem i każda z tych osób jest kimś innym, nie pozostaje nam nic innego jak stwierdzić, że dogmat o Trójcy jest jedynym możliwym rozwiązaniem problemu.

Tabelka atrybutów

Poniższa tabela pokazuje poszczególne atrybuty przypisane Bogu Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu. W związku z tym, że są one przypisane każdej osobie Trójcy należy uznać dogmat o Jednym Bogu ale w trzech osobach za udowodniony.

Atrybut	Bóg - Ojciec	Bóg - Syn	Bóg - Duch Święty
Samoistność	Obj.1,4; Iz.48,12; 2Moj.3,14; Jan.5,26	Jan.5,26	wieczność wszechmoc, wszechwiedza wskazują na tę cechę
Niezmienność	Mal.13,6; 2Moj.3,14; Ps.102,26-28; Hbr.1,10-12; Jak.1,17	Hbr.13,8; Hbr.1,11-17; Jan.8,58; Dan.7,13-14	wieczność wszechmoc, wszechwiedza wskazują na tę cechę
Wszechmoc	Łuk.1,37; 1Moj.1; Job.38-39; Ps.145,3-15	Mat.28,18; Rz.9,5	Dz.8,39; Łuk.29,49; Rz.15,19; Zach.4,6
Wszechobecność	Ps.139; Jan.5,17; Przyp.15,3; Job.11,7-11; Mat.6,32; Dz.17,27-28	Mat.28,20; Mat.18,20	Ps.139,7-12; 1Kor.6,10; Dz.15,8;Dz.13,52; Dz.5,32
Świętość	1Sam.2,2; Iz.47,4; Iz.6,3; Obj.4,8	Łuk.1,35;Hbr.7,26; Dz.2,27; Łuk.4,34; Dz.4,30	Rz.14,17; Ef.4,30; Mat.3,11; Juda 20; świętość występuje też w nazwie osoby
Sprawiedliwość	Iz.5,15-16; Ps.9,9; Rz.3,21-23.26;	Hbr.1,9; 2Jan.2,1; 1Kor.1,30; 2Tym.4,8	Jan.16,8
Miłość	1Jan.4,8; 1Kor.13,4-8; Jan.3,16; Rz.5,8	.	Rz.15,30
Miłosierdzie	2Moj.34,6; Neh.9,17; Ps.79,8 Tren.3,22	.	.
Wieczność	1Moj.1,1; 2Moj.3,14; Jan.5,26; Iz.48,12; Hbr.1,10-12; Jak.1,27; Ps.103,26-28; Mal.13,6	Hbr.13,8; Jan.1,1.3; Jan.17,5; Hbr.1,8; Hbr.7,28; Hbr.1,10-12; Iz.9,5-6; Rz.9,5; Jan.8,58; Dn.7,13-14; Obj.1,17-18	Hbr.9,14; 1Moj.1,2; Job.33,4
Wszechwiedza	Ps.139,1-6	Jan.21,17; Jan.2,24-25; Jan.6,69	1Kor.2,10; Rz.8,26-27; Dz.6,10
Bogiem	.	Jan.5,18; Jan.20,28; Kol.1,15-19; Kol.2,9; Iz.9,5; Jan.5,23 Tyt.2,13; 1Jan.5,20	Dz.5,3-4; 2Kor.3,17-18; Mat.3,16-17; 2Krn24,20; 1Kor.3,16